به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی پایگاه خبری تحلیلی «شیرازه»، عدالت در شهر، نه فقط وظیفه مدیران بلکه مسئولیت مشترک همه ما است. وقتی هر شهروند با آگاهی و مسئولیت‌پذیری، حق دیگران را به رسمیت بشناسد و به آن احترام بگذارد، عدالت شکل واقعی و ملموس به خود می‌گیرد.

احترام به قوانین، استفاده درست و عادلانه از امکانات شهری و حفظ فضای عمومی، نمونه‌هایی از نقش ما در پاسداشت این ارزش است.

کرامت انسانی، جایی است که هر فرد، فارغ از جایگاه اجتماعی یا اقتصادی‌اش، با احترام و ارزش دیده شود. این کرامت، با رفتارهای کوچک اما مؤثر ما در زندگی روزمره شکل می‌گیرد.

لبخند به همسایه، کمک به سالمندان در عبور از خیابان، رعایت حقوق عابران پیاده، و دوری از هرگونه برخورد تحقیرآمیز، پایه‌های این کرامت را می‌سازد.

با رفتارهای مسئولانه در حفاظت از حقوق عمومی و تقویت حس همبستگی اجتماعی نقش‌آفرینی کنیم

شیراز امروز با رشد جمعیت و پیچیدگی‌های زندگی شهری، بیش از همیشه نیازمند فرهنگ‌سازی و همدلی شهروندان است. هر یک از ما می‌توانیم با رفتارهای مسئولانه، در حفاظت از حقوق عمومی و تقویت حس همبستگی اجتماعی نقش‌آفرینی کنیم.

به عنوان مثال، نگهداری و مراقبت از پارک‌ها، پرهیز از ریختن زباله در معابر عمومی، و احترام به نظم شهری، نمونه‌هایی ساده اما تأثیرگذار هستند که به شکل مستقیم عدالت و کرامت را به شهر هدیه می‌کنند.

مدیریت شهری شیراز نیز با فراهم آوردن زیرساخت‌های مناسب، تلاش می‌کند محیطی امن، پاکیزه و منصفانه برای همه فراهم کند؛ اما این تلاش زمانی به نتیجه می‌رسد که شهروندان نیز با رعایت مسئولیت‌های خود، دست در دست هم داده و به پاسداشت این سرمایه مشترک بپردازند. شهروندان آگاه و مسئول، پایه‌های شهر سالم و عدالت‌محور را می‌سازند.

رسانه‌ها و نهادهای فرهنگی نیز نقش مهمی در ترویج این فرهنگ دارند؛ با معرفی رفتارهای مثبت و الگوسازی از شهروندانی که عدالت و کرامت را سرلوحه زندگی خود قرار داده‌اند، موجی از انگیزه و تغییر در جامعه ایجاد می‌کنند.

در نهایت، عدالت و کرامت، تنها شعار نیستند بلکه سبک زندگی‌ای هستند که با رعایت آن، شیراز به شهری تبدیل می‌شود که هر کسی با افتخار در آن زندگی می‌کند.

مسئولیت هر یک از ما در این مسیر مهم است؛ با همدلی، احترام و پایبندی به اصول شهروندی، می‌توانیم شهری بسازیم که نه فقط زیبا به نظر برسد، بلکه سرشار از انسانیت و احترام متقابل باشد.

شهر ما، آیینه رفتار ما است؛ بیایید امروز، با هم گام برداریم تا فردا، شیرازی عادل‌تر و کرامتمندتر داشته باشیم.

در واژگان ادبی، خانه جایی‌ است برای آسودن، اما در دنیای مدیریت شهری، خانه تعریفی فراتر دارد؛ خانه یعنی شهری که امکان زیستن خردمندانه، مسئولانه و انسانی را فراهم می‌آورد. و من، به عنوان شهروندی از شیراز، باور دارم که شهر من این خانه هزارساله، اکنون بیش از همیشه به همدلی ما برای بازتعریف مفهوم شهروندی نیاز دارد.

سال‌ها است که شیراز، با هویت تاریخی و فرهنگی‌اش، در مرکز توجه گردشگری و میراث ملی ایستاده است؛ اما آنچه کمتر به چشم آمده، نقشی‌ست که مدیریت شهری و مشارکت شهروندان در ساختن چهره واقعی این شهر بر عهده دارند.

شهر زیبا نمی‌ماند اگر ساکنانش خود را مهمان آن بدانند. زیبایی، در گرو حس مالکیت مسئولانه‌ای‌ است که هر شهروند نسبت به خیابان، پارک، پیاده‌رو و حتی نیمکت فرسوده محله‌اش احساس می‌کند.

امروز، شیراز فقط نیازمند مدیریت شهری از بالا به پایین نیست؛ نیازمند شهروندانی‌ست که تصمیم‌ساز باشند، نه فقط مطالبه‌گر.

وقتی از عبارت شهر من، خانه من استفاده می‌کنیم، در واقع یک مسئولیت دوطرفه را یادآوری می‌کنیم: از یک‌سو مدیریت شهری باید زمینه مشارکت، شفافیت و پاسخگویی را فراهم آورد، و از سوی دیگر، شهروندان باید از نقش تماشاگر صرف خارج شده و به بازیگر فعال تبدیل شوند.

آیا ما، به‌عنوان ساکنان این شهر، به‌اندازه‌ای که از شهرداری انتظار تمیزی و نظم داریم، خود نیز در نگهداری فضای عمومی کوشا هستیم؟ آیا وقتی در یک نظرسنجی شهری شرکت نمی‌کنیم، یا با بی‌تفاوتی از کنار یک مشکل محله عبور می‌کنیم، سهم خودمان را فراموش نکرده‌ایم؟

مدیریت شهری در مسیر تحقق عدالت فضایی

مدیریت شهری امروز، تنها اداره امور نیست؛ تسهیل‌گری‌ است در مسیر تحقق عدالت فضایی، رفاه جمعی و کرامت انسان در زندگی شهری.

همان‌گونه که شهردار یک محله، مسئول طراحی فضای سبز آنجاست، منِ شهروند نیز مسئول حفظ آن هستم. همان‌گونه که شهرداری موظف است مسیر دوچرخه‌سواری ایجاد کند، من هم وظیفه دارم آن مسیر را برای استفاده سالم نگاه دارم، نه به‌عنوان پارکینگ شخصی‌ام.

ما اگر شهر را خانه‌ خود بدانیم، برایش تصمیم می‌گیریم، نه فقط گله می‌کنیم. در این خانه، نمی‌توان تنها مصرف‌کننده بود؛ باید همکار، هم‌فکر، و همراه مدیریت شهری بود. در یک کلام: باید شهروند دلسوز شد، نه فقط شهرنشین معمولی.

طرح‌های مدیریت هوشمند پسماند، بازآفرینی محله‌محور، و سامانه شفافیت تنها زمانی موفق خواهند بود که ما به عنوان شهروند، نه فقط تماشا کنیم، بلکه در طراحی و اجرای آن‌ها سهیم باشیم. این همان حلقه مفقوده‌ای‌ست که اگر بازیابی شود، شیراز دوباره می‌تواند الگوی حکمرانی شهری مشارکتی در ایران شود.

شهر من، خانه من است؛ نه در شعار، که در رفتار. آن‌جا که درختی را نجات می‌دهیم، آنجا که کودکی را از ریختن زباله بازمی‌داریم، یا وقتی در یک گفت‌وگوی شهری شرکت می‌کنیم، ما خانه‌مان را می‌سازیم.

و در پایان، شاید وقت آن رسیده این پرسش را با خود تکرار کنیم: اگر شیراز خانه من است، من در قبال آن چه کرده‌ام؟

نویسنده: مریم اسدی

مسئول بانوان سازمان فضای مجازی سراج استان فارس

انتهای خبر/۲۲۴۲۲۴