به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی پایگاه خبری تحلیلی «شیراز، »،نکته دیگر این که امام «ع»می‌فرماید: علاقه من به مرگ از علاقه طفل شیرخوار به پستان مادرش بیشتر است. درست است که شیر و پستان مادر مایهٔ حیات طفل هستند که طفل آب و غذا و حتّی دارو را از آن می‌گیرد؛ به همین دلیل هنگامی که پستان را قبل از رفع حاجت از او می‌گیرند چنان دادوفریاد و جزع می‌کند که گویی تمام دنیا را از او گرفته‌اند.

هنگامی که به او باز می‌گردانند آن چنان اظهار خشنودی می‌کند که گویی تمام عالم را به او داده‌اند؛ ولی این علاقه هرچه هست از غریزه سرچشمه می‌گیرد؛ اما علاقه امام‌ها و همۀ عارفان الهی به مرگ و ملاقات پروردگار «مخصوصاً شهادت در راه خدا» علاقه‌ای است که از عقل و عشق می‌جوشد.

آن‌ها مرگ را سرآغاز زندگی نوین در جهان بسیار گسترده‌تر می‌بینند. مرگ برای آن‌ها دریچه‌ای است به‌سوی عالم بقا، شکستن زندان است و آزادشدن. گشوده شدن درهای قفس است و پروازکردن به عالم بالا و به‌سوی قرب پروردگار.

کدام عاقل، آزادی از زندان را ناخوش می‌دارد؟ و نجات از دنیای پست و محدود و آمیخته با هزار گونه ناراحتی و آلودگی و گام‌ نهادن در دنیایی پر از نور و روشنایی را بد می‌شمارد؟!

آری! کسانی از مرگ می‌ترسند که آن را پایان همه چیز می‌پندارند، یا آغاز عذاب الیم به‌خاطر اعمال زشتشان می‌بینند.

امام علی علیه‌السلام باآن‌همه افتخارات و معارف والایش چرا از مرگ بترسد؟ و لذا با سوگند و تأکید می‌فرماید: «پسر ابوطالب انس و علاقه‌اش به مرگ از انس و علاقه طفل به پستان مادرش بیشتر است.» 

لذا در یکی دیگر از کلماتش می‌فرماید «فَوَ اللهِ ما ابالی دَخَلْتُ إِلَی الْمَوْتِ أَوْ خَرَجَ الْمَوْتُ إِلَییّ؛ به خدا سوگند باک ندارم که من به‌سوی مرگ بروم یا او به‌سوی من آید هنگامی که در راه هدف مقدس الهی باشد».

نیز به همین دلیل در کلام معروفش که یک دنیا عظمت از آن می‌بارد در آن لحظه که شمشیر ابن‌ملجم بر فرق مبارکش وارد شد، فرمود: «قُزْتُ وَ رَبِّ الْکَعْبَةِ؛ به پروردگار کعبه پیروز شدم و رهایی یافتم».

انتهای خبر/۲۲۴۲۲۴