به گزارش گروه فرهنگی پایگاه خبری تحلیلی «شیرازه»، باتوجه‌به تقارن خجسته آغاز سال ۱۴۰۴ با نام مبارک حضرت علی علیه‌السلام، از این پس بامدادان را با انوار قدسی نهج‌البلاغه منور می‌سازیم.

امام علی علیه‌السلام در حکمت ۵۱ نهج‌البلاغه فرموده‌اند:

«عَیْبُکَ مَسْتُورٌ، مَا أَسْعَدَکَ جَدُّک»

عیب تو تا آن گاه که روزگار با تو هماهنگ باشد، پنهان است.

«جَدّ» در لغت معانی زیادی دارد از جمله عظمت که آیه شریفه «إنَّهُ تَعالی جَدُّ رَبّنا» به آن ناظر است و به معنای بهره، نصیب، نعمت و بخت. در جمله بالا اشاره به همان بهره و نصیب دنیوی است که گاهی از آن به بخت و شانس تعبیر می‌شود.

در واقع در این عبارت کوتاه به چند نکته اشاره فرموده است: نخست هنگامی که دنیا به کسی اقبال کند تمام عیوب او را به فراموشی می‌سپارند، بلکه گاهی عیب را حُسن معرفی می‌کنند و به‌عکس، هنگامی که دنیا به کسی پشت کند صفات برجسته او را نادیده می‌گیرند، بلکه گاهی عیب می‌شمرند و این اشتباه بزرگی است که بسیاری از مردم گرفتار آن هستند.

 دیگر این که انسان باید تنها نگاه به سخنان مردم نکند و بکوشد عیوب خویش را که از چشم آن‌ها به سبب اقبال دنیا پنهان شده، دریابد و نیز محاسن و صفات نیک خود را که به دلیل پشت‌کردن دنیا به او در نظر مردم ناچیز شمرده می‌شود کم نشمرد.

 دیگر این که از زوال نعمت‌ها نگران نشود شاید خداوند می‌خواهد بدین‌وسیله عیوب او را روشن سازد تا برای برطرف‌کردن آن بکوشد که این خود نعمتی از سوی پروردگار محسوب می‌شود.

این گفتار حکیمانه امام پیام دیگری نیز دارد و آن این که به هنگام اقبال دنیا به انسان، مغرور نشود چرا که مردم عیوب او را نادیده می‌گیرند و ای‌بسا از وی چنان تمجید کنند که سبب غرور او گردد.

شبیه این گفتار سخن حکیمانه‌ای است که در حکمت نهم آمده بود که امام فرموده بود: هنگامی که دنیا به کسی روی آورد نیکی‌های دیگران را به او عاریت می‌دهد و هنگامی که دنیا به کسی پشت کند نیکی‌های خودش را نیز از او سلب می‌نماید.

 انتهای خبر/۲۲۴۲۲۴