به گزارش خبرنگار گروه ورزشی پایگاه خبری تحلیلی «شیرازه» به نقل از خبرورزشی، زمان، خاطرات را کم‌رنگ کرده است، اما حالا که عدد جادویی برای لیورپول به‌دست‌آمده، وقت آن رسیده تا به‌خاطر بیاوریم چه اتفاقی افتاد آن شبی که بزرگ‌ترین رقیبشان نخستین‌بار به عدد ۲۰ رسید.

دیلی میل می‌نویسد؛ غرش طوفان مدتی بود که شنیده می‌شد. می‌توان آن را به لحظه‌ای بازگرداند که سر الکس فرگوسن در سپتامبر ۲۰۰۲ مصاحبه‌ای با روزنامهٔ گاردین انجام داد و به خبرنگار معتبر، مایکل واکر، گفت: «بزرگ‌ترین چالش من این بود که لیورپول را از جایگاه لعنتی‌اش پایین بکشم و می‌توانید این را چاپ کنید.» 

یونایتد بی‌وقفه در تعقیب رکورد ۱۸ قهرمانی لیورپول بود، همچون اسبی مسابقه‌ای که با شتابی خیره‌کننده به‌سوی هدف می‌تازد. آن‌ها در سال ۲۰۰۹ به رکورد لیورپول رسیدند، در سال ۲۰۱۱ از آن پیشی گرفتند و سپس، در سال ۲۰۱۳، اولدترافورد با سرود «نه نوزده برای همیشه» طنین‌انداز شد؛ جایی که رابین فن پرسی همچون رابین فن‌باستن درخشید. دیروز در آنفیلد نیز همان ترانه گروه “کورتینرز” شنیده می‌شد.

هت‌تریک فن پرسی مقابل استون ویلا، در تاریخ ۲۲ آوریل ۲۰۱۳، قهرمانی سیزدهم یونایتد در طی بیست سال را قطعی کرد. کاش تنها مشکل لیورپول فوتبال بود؛ اما در عوض، بار دیگر در بحران غرق شده بودند. لوئیس سوارز، بازیکن جنجالی، روز پیش از آن چلسی و مدافعش برانیسلاو ایوانوویچ را گاز گرفته بود.

۲۳ سال از آخرین قهرمانی لیورپول گذشته بود و در آن زمان، رسیدن به قهرمانی دور از دسترس‌تر از همیشه به نظر می‌رسید. برندن راجرز سعی داشت نظمی نو به تیمی ببخشد که بازیکنانی چون سباستین کواتس، اوساما عسیدی، خوزه انریکه و فابیو بورینی را در اختیار داشت.

آن فصل را با ۲۸ امتیاز اختلاف نسبت به منچستریونایتد و در جایگاه هفتم جدول به پایان رساندند. اورتون باز هم بالاتر از آن‌ها قرار گرفته بود و لیورپول در جام حذفی به دست الدهام در ورزشگاه باندری پارک حذف شده بود. بله، اوضاع فوتبال لیورپول وخیم بود، اما همه چیز با آخرین خطای لوئیس سوارز وخیم‌تر شده بود.

یونایتد نه‌تنها لیورپول را از صدر پایین کشیده بود - چه استادانه فرگوسن حرف می‌زد وقتی می‌خواست پیامی برساند - بلکه چنان تحولی به وجود آورده بود که رقیب دیرینه‌اش را به‌کلی از میدان رقابت بیرون رانده و مجبور به ترک صحنه کرده بود.

تابستان پیش از آن، همراه با چند همکار، در تور پیش‌فصل لیورپول در بوستون حضور داشتم و زمانی را با جان دبلیو هنری، چهرهٔ اصلی گروه ورزشی فنوی - که کمتر از دو سال از مالکیتشان بر لیورپول می‌گذشت — در فنوی پارک، خانهٔ بوستون رد ساکس، سپری کردم.

هنری اهل گفت‌وگوی عمومی نیست — این روزها حتی در محافل خصوصی نیز کم‌حرف شده — اما در آن بعدازظهر خاص، در یکی از جایگاه‌های ویژه، به برخی سؤالات پاسخ داد. وقتی دربارهٔ شرایط باشگاه پرسیده شد، پاسخ داد: «نمی‌توان یک نفتکش را به‌سرعت یک قایق تندرو چرخاند.» 

پس از پایان ضبط، هنری که همراه رئیس هیئت‌مدیره‌اش، تام ورنر، بود، چندین بار پرسید: «اگر لیورپول قهرمان لیگ شود، چه حسی خواهد داشت؟» او می‌خواست عمق احساسات هواداران را درک کند.

برای او توضیح داده شد که این فقط یک آرزو نیست؛ بلکه ۲۲ سال عذاب و حسرت است. قهرمانی دوباره در لیگ تنها چیزی بود که اهمیت داشت. اگر قرار بود گروه فنوی تنها یک کار انجام دهد، باید همین قهرمانی را برای باشگاه به ارمغان می‌آورد.

اما آیا واقعاً کسی باورداشت که آن‌ها بتوانند؟ هنری طرف‌دار سرسخت «بازی جوانمردانه مالی» بود و از خود می‌پرسید چگونه باشگاه‌های دیگر بی‌محابا ثروت هنگفت خرج می‌کنند. او مصمم بود که لیورپول طبق الگو و مدلی که در بوستون جواب داده بود، اداره شود.

این رویکرد در طی سال‌ها بارها او را در تقابل با بخشی از هواداران قرارداد. حتی ژانویه گذشته، خشم فراگیری ایجاد شد، زیرا عدم تمایل باشگاه به ورود به بازار نقل‌وانتقالات، به نظر بسیاری، می‌توانست بهای سنگینی داشته باشد؛ اما تصمیماتی که اتخاذ شد، نهایتاً ثمراتی فوق‌العاده به بار آورد.

مهم‌ترین این تصمیمات، بی‌تردید، جذب یورگن کلوپ در اکتبر ۲۰۱۵ بود. لیورپول نیاز به مدیری داشت که به آینده بنگرد و از دلبستگی به دوران دهه‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ که کم‌کم به باری بر دوش باشگاه تبدیل شده بود، رهایی یابد. باشگاهی که یک‌چشم به گذشته بدوزد، خردمند است؛ اما باشگاهی که هر دو چشمش به گذشته باشد، خود را کور می‌کند.

آرام‌آرام، لیورپول پیشرفت کرد. فراموش نکنید که منچستریونایتد زمانی که ویرجیل فن‌دایک در آنفیلد در حال انجام معاینات پزشکی بود، اطلاعات لازم برای جذب او را درخواست کرد؛ همراه با تصمیمات منطقی و وفاداری به مسیر تعیین‌شده، تیم را به جلو راندند.

و حالا، آن‌ها دوباره به قله فوتبال انگلستان بازگشته‌اند. پرافتخارترین باشگاه، مأموریت را به پایان رسانده است.

گری نویل با لحنی جدی گفت: «این روز تلخی است. اتفاق بسیار بزرگی است. دردناک است که باید گفت این بحث فعلاً تمام شده، تا زمانی که یونایتد دوباره موفق شود. این باید موجب اندوه شود، چرا که تلاش زیادی صرف شد تا یونایتد از لیورپول جلو بیفتد.» 

و لیورپول هم تلاش فراوانی کرد تا دوباره بازگردد. اما اینک، همان‌طور که فرگوسن می‌گفت، دوباره به آن «جایگاه لعنتی» بازگشته‌اند.

انتهای خبر/