به گزارش گروه فرهنگی پایگاه خبری تحلیلی «شیرازه»، باتوجه‌به تقارن خجسته آغاز سال ۱۴۰۴ با نام مبارک حضرت علی علیه‌السلام، از این پس بامدادان را با انوار قدسی نهج‌البلاغه منور می‌سازیم.

 در حکمت 92 نهج‌البلاغه آمده است:

«أَوْضَعُ الْعِلْمِ مَا وُقِفَ عَلَى اللِّسَانِ، وَ أَرْفَعُهُ مَا ظَهَرَ فِي الْجَوَارِحِ وَ الْأَرْكَانِ»

«بى ارزش ترين دانش، دانشى است كه بر سر زبان است، و برترين علم، علمى است كه در اعضا و جوارح آشكار است».

امام علی علیه‌السلام در بیان خود به بی‌ارزشی علمی اشاره می‌کند که تنها به زبان می‌آید و هیچ‌گونه عملی از آن سر نمی‌زند. علم بی‌عمل مسئولیت‌ساز است و صاحبش را در برابر خدا و مردم مقصر می‌سازد و چنین علمی نه‌تنها منفور است، بلکه سبب دوری از خداوند نیز می‌شود.

برخلاف آن، علم مؤثر، زمانی ارزشمند است که در اعضای بدن و اعمال انسان ظاهر شود. عالم عمل‌گرا، با تجلی علم در رفتار و اخلاق خود، موجب هدایت دیگران و کسب رضای خدا می‌شود. این علم انسان را در مسیر برکات معنوی قرار می‌دهد.

قرآن نیز در آیه‌ای عالم بی‌عمل را به چهارپایانی که بار دانش بر دوش دارند تشبیه کرده است. امام علی علیه‌السلام در نهج‌البلاغه بیان می‌دارد که عالم بی‌عمل همچون جاهل سرگردان است و مسئولیت بیشتری در پیشگاه خدا خواهد داشت.

از امام صادق علیه‌السلام نقل شده که علم بدون عمل از انسان دور می‌شود. عمل به علم باعث تثبیت آن در دل‌ها و اعمال می‌شود، درحالی‌که علم بی‌عمل هرگز نمی‌تواند اثری در زندگی مردم بگذارد.

این دیدگاه‌ها در حدیثی از امام صادق علیه‌السلام آمده است که بیان می‌دارد وقتی عالم به علم خود عمل نکند، نصیحت‌هایش همچون باران از سنگ سخت فرومی‌ریزد. علم بدون عمل نه‌تنها بی‌اثر است، بلکه سبب حسرت و عذاب در دنیا و آخرت خواهد شد.

انتهای خبر/